Saga rozpoczyna się AD 1220 na terenie Dolnego Śląska (Dux Slezie). Zgromadzenie Magów Alba Amnis ukryte w lasach w dolinie Gór Sowich. W owym czasie najbliższą osadą była wieś Bela (Bielawa), którą zamieszkiwali saksońscy osadnicy.
Większe miasta Śląska (od najbliższych): Świdnica, Świny, Wrocław, Niemcza, Bardo, Kłodzko, Ziębice, Brzeg, Wleń, Legnica, Ryczyn, Ścinawa, Opole.
Jeszcze za żywota Bolesława III Krzywoustego, jego pierworodny Władysław zarządzał ziemiami Śląska. Podczas wojny z Czechami w 1133-1135 bez mała 30 letni książę osobiście uczestniczył w działaniach obronnych. Nie spisał się najlepiej bo Czesi podeszli aż po Odrę, ale w roku 1137 na Zjeździe w Niemczy uczestniczył w rozmowach pokojowych.
Po śmierci Bolesława, Władysław poza dzielnicą senioralną otrzymał Śląsk jako dzielnicę dziedziczną. W owym czasie posiadał już potomstwo. Pierworodnego Bolesława - księcia, córkę Ryksę i Mieszka. Niestety w roku 1146 dochodzi do konfliktu z młodszymi braćmi Władysława i potężnym palatynem Piotrem Włostowicem. Władysław zmuszony jest porzucić księstwo Śląskie i uciekać do Pragi na dwór królewski, a potem do Niemiec na dwór Konrada III Hohenstaufa. Nigdy nie odzyskał Śląska.
Księstwem rządził jego młodszy brat-buntownik Bolesław Kędzierzawy. Dopiero interwencja Fryderyka Barbarossy doprowadziła do Hołdu w Krzyszkowie w 1157. Władza Bolesława została uznana, ale Śląsk miał wrócić w ręce syna Władysława Wygnańca, pierworodnego księcia Bolesława zwanego Wysokim.
Po podpisaniu traktatu w Norymberdze w 1163 roku, Bolesław I Wysoki wraz z bratem Mieszkiem i rodzinami powrócił na Śląsk. Jednakże Bolesław Kędzierzawy zatrzymał swoich wojów we Wrocławiu, Opolu, Raciborzu, Głogowie i Legnicy. Bolesław I Wysoki wybudował murowany zamek we Wleniu (Castrum Valan), który stał się jego siedzibą. W trzy lata później, korzystając z klęski Kędzierzawego podczas wyprawy na Prusy, Bolesław I Wysoki odbił wszystkie grody i odparł wyprawę odwetową. Stał się więc pełnoprawnym księciem Śląska.
W roku 1170 Bolesław prawie powtórzył los swego ojca uciekając do Erfurtu. Przeciw niemu stanął młodszy brat Mieszko Plątonogi wspierany przez bratanka Jarosława (któremu groziło wydziedziczenie). Za interwencją cesarza Barbarossy, Bolesław I Wysoki powrócił na Śląsk jako książę Wrocławski, ale wydzielił Mieszkowi Dzielnicę Raciborską, a pierworodnemu Jarosławowi Dzielnicę Opolską w 1173 roku.
W cztery lata później Bolesław poprał buntowników w próbie obalenia Mieszka III Starego. Jego dawni wrogowie - brat i syn na powrót zaatakowali ziemie śląskie wykorzystując zaangażowanie Bolesława. W wyniku serii porażek musiał oddać Dzielnicę Głogowską swemu najmłodszemu bratu Konradowi Laskonogiemu.
Finalnie jednak polityka Bolesława odniosła sukces. Zaangażował się w sprawy Śląska i doprowadził do zjednoczenia ziem w 1185 roku po śmierci Konrada. Uzyskał Bullę protekcyjną od papieża Innocentego III. Pogodził się z synem Jarosławem Opolskim, któremu wyprosił biskupstwo wrocławskie. Po śmierci Jarosława na krótko przyłączył dzielnicę Opolską do Śląska. Zmarł w 1201 roku na swoim zamku w Leśnicy. Został pochowany u Cystersów w Lubiążu.
Władzę na Śląsku przejmuje Henryk (Jędrzych) I Brodaty.
Biskupstwa w Polsce:
Zakonnicy:
Wpływy:
Persony:
MIejsca powiązane:
Zakładano nie tylko osady rolnicze, ale też górnicze, jak lokowane w tym czasie Złotoryja (1211 r.) i Lwówek (1209 lub 1217). Wzorem dla miast śląskich był Magdeburg, którego rozwiązania ustrojowe rozprzestrzeniły się na całym Śląsku, z czasem też w całym kraju. Z akcją osadniczą wiąże się powstanie takich miast, jak wspomniana: Złotoryja, która w dawnych źródłach wystąpiła też pod nazwą Goldberg (1211 r.) (wcześniej zaś była tam polska osada Kopacze), ponadto Löwenberg – Lwówek (1209 r.), Neumarkt – Środa Śląska (1214 r.), Frankestein – Ząbkowice, Waldenburg – Wałbrzych, Landeshut – Kamienna Góra (1244 r.), Hirchberg – Jelenia Góra. Na początku XIII wieku w dokumentach pojawiło się wiele osad, których nazwy poświadczały, że zostały one założone przez przybyłych z Niemiec rolników i górników